هذیان

اختلال هذیان ، که قبلاً اختلال پارانوئید نامیده می شد ، نوعی بیماری روانی جدی به نام یک اختلال روانی است. افرادی که آن را دارند نمی توانند بگویند از آنچه تصور می شود واقعی است.

هذیان نشانه اصلی اختلال هذیان است. آنها اعتقادات غیرقابل انکاری نسبت به چیزی دارند که واقعیت ندارند یا بر اساس واقعیت نیستند. اما این بدان معنی نیست که آنها کاملاً غیر واقعی هستند. اختلال هذیان شامل توهمات عجیب و غریب نیست ، مربوط به موقعیتهایی است که در زندگی واقعی ممکن است اتفاق بیفتد ، مانند دنبال کردن ، مسمومیت ، فریب خوردن ، توطئه علیه یا دوست داشتن از راه دور. این توهمات معمولاً شامل درک و تجربیات اشتباه می شوند. اما در واقعیت ، اوضاع یا اصلاً صحیح نیست و یا بسیار اغراق آمیز است.

در عوض ، یک توهم عجیب و غریب عجیب چیزی است که هرگز نمی تواند در زندگی واقعی اتفاق بیفتد ، مانند کلون شدن توسط بیگانگان یا پخش افکار شما از تلویزیون. شخصی که چنین افکاری دارد ممکن است با توهمات عجیب و غریب عجیب و غریب تلقی شود.

افراد مبتلا به اختلال هذیان غالباً می توانند به غیر از موضوع توهم خود به معاشرت و عملکرد عادی خود ادامه دهند و عموماً به روشی کاملاً عجیب و غریب و عجیب رفتار نمی کنند. این برخلاف افراد مبتلا به سایر اختلالات روانی ، که ممکن است توهمی به عنوان علامت اختلال خود داشته باشند ، نیست. اما در بعضی موارد ، افراد مبتلا به اختلال هذیان ممکن است آنقدر درگیر خیال خود شوند که زندگی آنها مختل شود.

اگرچه توهم ممکن است نشانه ای از اختلالات شایع تر مانند اسکیزوفرنی باشد ، اما اختلال هذیان بسیار نادر است. اختلال هذیان اغلب در اواسط زندگی تا اواخر زندگی اتفاق می افتد و در زنان کمی بیشتر از مردان شایع است.

انواع هذیان در اختلالات هذیان

انواع بر اساس مبحث اصلی توهم:

اروتیومنیک: فرد معتقد است که کسی عاشق آنها است و ممکن است سعی کند با آن شخص ارتباط برقرار کند. غالباً کسی مهم یا مشهور است. این می تواند منجر به رفتار بدقی شود.
Grandiose: این شخص دارای احساس بیش از اندازه و ارزش ، قدرت ، دانش یا هویت است. آنها می توانند باور کنند که استعداد بزرگی دارند یا یک کشف مهم را انجام داده اند.
حسود: فرد مبتلا به این نوع معتقد است همسر یا شریک جنسی آنها بی دین است.
آزار و اذیت: کسی که این اعتقاد را دارد که (یا شخص نزدیکی با آنها) مورد بدرفتاری قرار می گیرد ، یا اینکه شخصی از آنها جاسوسی کرده یا قصد دارد به آنها آسیب برساند. آنها ممکن است شکایت مکرر به مقامات قانونی داشته باشند.
جسمی: ​​آنها معتقدند نقص جسمی یا مشکل پزشکی دارند.
مختلط: این افراد دو یا چند نوع از انواع توهمات ذکر شده در بالا را دارند.

علائم اختلال هذیان چیست؟

آنها معمولاً شامل موارد زیر هستند:

توهم غیر عجیب – این بارزترین علامت است
تحریک پذیر ، عصبانی و یا روحیه کم
توهم (دیدن ، شنیدن یا احساس چیزهایی که واقعاً در آنجا نیستند) مربوط به توهم است. به عنوان مثال ، کسی که معتقد است مشکلی بو ندارد ممکن است بوی بد بو ببخشد.

علل و عوامل خطر اختلال هذیان چیست؟

مانند بسیاری از اختلالات روانی دیگر ، علت دقیق اختلال هذیان هنوز مشخص نیست. اما محققان در حال بررسی نقش عوامل ژنتیکی ، بیولوژیکی ، محیطی یا روانشناختی هستند که این احتمال را بیشتر می کند.

ژنتیک: این واقعیت که اختلال هذیان بیشتر در افرادی که دارای اعضای خانواده مبتلا به اختلال هذیان یا اسکیزوفرنی هستند ، نشان می دهد که ممکن است ژن ها درگیر شوند. اعتقاد بر این است که ، مانند سایر اختلالات روانی ، تمایل به اختلال هذیان ممکن است از والدین به فرزندانشان منتقل شود.
بیولوژیکی: محققان در حال مطالعه چگونگی بروز اختلالات هذیانانه وقتی قسمت هایی از مغز طبیعی نیستند ، رخ می دهد. مناطقی غیر طبیعی مغز که درک و تفکر را کنترل می کنند ممکن است با علائم هذیان مرتبط باشد.
محیطی / روانی: شواهد نشان می دهد که استرس می تواند باعث اختلال هذیان شود. مصرف الکل و مواد مخدر نیز ممکن است در این امر نقش داشته باشد. به نظر می رسد افرادی که تمایل به منزوی شدن دارند ، از جمله مهاجران یا افراد کم بینایی و شنوایی ، بیشتر دچار اختلال توهم شده اند.

چگونه اختلال هذیان تشخیص داده می شود ؟

در صورت بروز علائم اختلال هذیان ، پزشک به احتمال زیاد تاریخچه پزشکی و معاینه بدنی را به شما ارائه می دهد. اگرچه هیچ آزمایشگاه آزمایشگاهی برای مشخص کردن اختلال هذیان وجود ندارد ، پزشک ممکن است از آزمایشات تشخیصی مانند مطالعات تصویربرداری یا آزمایش خون استفاده کند تا بیماری جسمی را علت این علائم اعلام کند. این شامل:

بیماری آلزایمر
صرع
اختلال وسواس فکری عملی
هذیان
سایر اختلالات طیف اسکیزوفرنی
اگر پزشک دلیل جسمی برای علائم پیدا نکند ، ممکن است این فرد را به روانپزشک یا روانشناس ، متخصصان مراقبت های بهداشتی آموزش دیده برای تشخیص و درمان بیماری های روانی ارجاع دهد. آنها از ابزار مصاحبه و ارزیابی برای ارزیابی فرد از یک اختلال روانی استفاده می کنند.

پزشک یا درمانگر تشخیص این بیماری را براساس علائم شخص و مشاهده خود از نگرش و رفتار شخص انجام می دهد. آنها تصمیم می گیرند که نشانه ها به یک اختلال اشاره دارند یا خیر.

تشخیص اختلال هذیان در صورتی صورت می گیرد که:

فرد یک یا چند هذیان دارد که یک ماه یا بیشتر طول می کشد.
هرگز به فرد مبتلا به اسکیزوفرنی تشخیص داده نشده است. توهم اگر آنها را داشته باشد ، با مضامین توهم آنها ارتباط دارد.
جدا از توهمات و تأثیرات آن ، زندگی آنها واقعاً تحت تأثیر قرار نمی گیرد. رفتار دیگر عجیب و غریب نیست.
اگر اتفاقاتی رخ داده باشد ، سریال های افسردگی بزرگ یا افسردگی عمده در مقایسه با هذیان ها کوتاه است.
یک بیماری روانی ، دارو یا وضعیت پزشکی دیگری وجود ندارد که مقصر باشند.

چشم انداز افراد مبتلا به اختلال هذیان چیست ؟

بسته به شخص ، نوع اختلال هذیان و شرایط زندگی فرد از جمله وجود پشتیبانی و تمایل به پیوستن به درمان متفاوت است.

اختلال هذیان معمولاً یک بیماری مزمن (مداوم) است ، اما اگر به درستی درمان شود ، بسیاری از افراد می توانند از علائم خود رهایی پیدا کنند. بعضی از آنها به طور کامل بهبود می یابند ، در حالی که برخی دیگر دارای دوره هایی از اعتقادات توهم با دوره های بهبودی (فقدان علائم) هستند.

متأسفانه ، بسیاری از افراد مبتلا به این اختلال به دنبال کمک نیستند. برای افراد مبتلا به اختلال روانی اغلب دشوار است که بدانند که خوب نیستند. یا ممکن است علائم خود را مانند سایر محیطها به موارد دیگر اعتباری کنند. آنها همچنین ممکن است خیلی خجالت زده یا از ترس جستجوی معالجه خودداری کنند. بدون درمان ، اختلال هذیان می تواند یک بیماری مادام العمر باشد.