تکنیک (کشش مهاری) به منظور کاهش تونیسیته اندامهای هایپرتونیک است که آن باید عضله یا گروه عضلانی مورد نظر در دوره های مختلف در وضعیت طویل شده قرار داده شود. این عمل باعث طویل شدن دوکهای عضلانی می گردد. در این حالت، “تنظیم مجدد” یا “بایاز” آورانهای دوک عضلانی نسبت به وضعیت بلندتر وجود داشته و در نتیجه حساسیت کمتری نسبت به کشش خواهند داشت. بنابراین بجای کشش غیر فعال عضلات سفت، از کشش مداوم در وضعت طویل شده برای آگونیست قوی تر جهت افزایش آستانه دوکهای عضلانی استفاده می شود. سپس عضله آنتاگونیست با تحریک جلدی تسهیل می شود تا عدم تعادل عضلانی رفع شود. همچنین از مهار اتوژنیک از طریق ارگان تاندونی گلژی برای تسهیل معکوس عضله ی آنتاگونیست استفاده می شود.
اگر بیمار آموزش ببیند که انقباضات بسیار کم دامنه ی عضلات و آنتاگونیست های آنها را تمرین کند، اسپاستیسیته کاهش خواهد یافت. اگر این کار بطور مکرر و بدون مقاومت و با حذف جاذبه انجام شود، اسپاستیسیته می تواند بخصوص در عضلات اکستانسور و ابداکتور کاهش یابد.
این کشش همراه با فشار تاندونی انجام می شود. اعمال فشار با دست به انتهای تاندونی عضله یا در امتداد تاندونهای دراز اثر مهاری دارد. این فشار روی گروه های عضلانی اسپاستیک یا سفت که در آن تاندونها در معرض نیروهای فشاری هستند اثر بسیاری دارد. فشار به واسطه ی اجسام سخت نسبت به نرم ارجح است. مثلا اعمال فشار با اجسام سخت روی قسمت قدامی ساعد برای خم کننده ها، مهاری است. از این اصل برای برای وسایل ارتوتیک برای درمان عدم تعادلهای عضلانی و کانترکچرهای ناشی از اسپاستیسیته استفاده می شود. گفته می شود که جسم پاچینی مسئول مهار عضله است. ارگان تاندونی گلژی نیز ممکن است در این واکنش نقش داشته باشد، زیرا در انتهای تاندونی عضله قرار گرفته و تانسیون تاندون را کنترل می کند.
مدت زمان کشش مهاری بین ۳ تا ۵ دقیقه می باشد که بطور متوسط بیش از ۲ دقیقه انجام می شود. انجام این کشش در طول خط کشش عضله است و در صورتی که عضله دو مفصلی باشد، نباید در وضعیتی کشش داده شود که عضله ی مد نظر دچار عدم کفایت غیرفعال شود. بدین معنا که کشش باید به خود عضله اعمال شود و گروه های عضلانی دیگر را درگیر نکند.
برای مثال در کشش مهاری آشیل، کشش به قسمت دیستال عضله و تاندون آشیل اعمال می شود و به دلیل دو مفصلی بودن عضله، مفصل زانو باید در وضعیت ۹۰ درجه فلکشن باشد تا شاهد پدیده ی عدم کفایت غیر فعال نباشیم.
کشش مهاری به هدف کاهش سفتی عضله و طویل شدن دوکهای عضلانی انجام می شود اما تنها کشش کافی نیست بلکه این کشش باید انجام شود تا پس از آن حرکت اکتیو و فعال عضلات آنتاگونیست و کشش اکتیو عضلات آگونیست را شاهد باشیم و یا این که پوزیشن دهی صحیح انجام شود به منظور اینکه اعمال کشش بر روی عضله کارآمد باشد و تأثیر ماندگاری داشته باشد.