نشان دادن علاقه خود به کودک
از بدو تولد تا دو سالگی
با صدا و لحن ملایم، با کودک صحبت کنیم. ارتباط چهره به چهره هم مهم است، باید با چهره گشاد و شاد، با کودک روبه‌رو شویم. او به‌راحتی حالت عصبانیت و ناراحتی را از چهره ما درک می‌کند و متأثر می‌شود. همواره بچه‌ها را در آغوش بگیرید، ببوسید، نوازش کنید و با آنها بخندید.
سه تا پنج سالگی
اوقاتی را در شبانه‌روز، به کودک اختصاص بدهید، همبازی‌اش شوید. دوچرخه‌اش را در حضور او تعمیر کنید و در مواقع لازم برایش، هدیه بخرید. بیان جملاتی مانند: «دوست دارم با تو باشم»، «دوستت دارم»، «تو برایم مهم هستی» و نیز در آغوش گرفتن و لمس دست‌های کودک و ارتباط چشمی با او مهم است.
شش تا هشت سالگی
برای کودک، وقت اختصاصی در نظر بگیرید. با او قدم بزنید، به پارک بروید. به حرف‌هایش بادقت گوش کنید، به سؤالاتش جواب بدهید و به لطیفه‌هایش بخندید. در توپ‌بازی و دوچرخه‌سواری، تا آنجا که ممکن است با او همبازی شوید.
نه تا دوازده سالگی
در این سنین، بیش از گذشته به او احترام بگذارید، به حرف‌هایش گوش دهید و خوب توجه کنید. در این سنین، کودک کمتر به آغوش گرفته شدن و بوسیدن، تمایل نشان می‌دهد، ولی همچنان به یادآوری علاقه، نیاز دارد. در این سن، با هم غذا بخورید، کتاب بخوانید و به او بگویید چقدر دوستش دارید. گاهی اوقات لازم است بدون حضور خواهر و برادرش با او صحبت کنید یا قدم بزنید؛ این کار، اعتماد به نفس و استقلال کودک را تقویت می‌کند. حتی
ده – پانزده دقیقه توجه ویژه شما به او فرصت مهم بودن، مرکز توجه بودن و صحبت کردن را می‌دهد.
احتیاج کودک به محبت از نظر علمی قابل انکار نیست و طفل از مورد محبت قرار گرفتن احساس خوشحالی و صمیمیت می کند و نیازهای روحی اش برآورده می شود. کودک و به طور کلی انسانها میل دارد از دیگران محبت ببینند و حتی در مواردی ممکن است برای جلب محبت دیگران به خود صدمه وارد آورند. همچنین او نیاز دارد احساس کند که مورد توجه و علاقه والدین و مورد تأیید و حمایت آنهاست. کودک تشنه محبت و توجه پدر و مادرش است و به دنبال و جستجوی مرکز محبت است و از این راه می کوشد خود را تسکین بخشد.
محروم کردن کودک از محبت والدین در دوره نوزادی تأثیر نامناسبی در رشد شخصیت بر جای می گذارد. کودک در سالهای اولیه زندگی رفتار والدین را بررسی می کند و از طریق کوشش و خطا فرا می گیرد که کدام رفتارش موجب جلب توجه والدین می شود. محبت نیاز اساسی و طبیعی کودک و هر انسان دیگر است و اساس رشد و سعادت او بدان بستگی دارد.
محبت برای کودک یک نیاز مهم است از آن بابت که رشد جسمی و روانی او در سایه آن شکل می گیرد. طفلی که محبت نبیند هرگز رشد نخواهد کرد. محبت در رشد قوه تکلم بچه ها و جنبه اجتماعی حیات آنان تأثیر فراوانی دارد. در بعضی موارد دیده شده بچه هایی که نسبت به والدین خود محبت دارند در زندگی شخصی بیشتر به اصول پایبند هستند. محبت به بچه ها باید بصورت احترام به آنها و رعایت استقلال و آزادی ایشان ابراز گردد.
