ناخن جویدن در کودکان
اکثرکودکان در جریان روند رشد، حداقل یک رفتار تکراری ثابت را که مشخصا نیز ارادی نیست از خود نشان می دهند. ناخن جویدن در اکثر کودکان، پاسخی به نیازهای جسمی یا هیجانی گذرا است که کمک می کند با استرس های روزمره کنار بیایند. ناخن جویدن معمولاً مدتی پدیدار می شود و بعد از مدتی نیز رفع می گردد. ناخن جویدن اختلالی می باشد که بیشتر در سنین کودکی و اوایل نوجوانی اتفاق می افتد. ولی می توان جویدن ناخن را در همه ی گروه های اجتماعی مشاهده کرد. این عادت نشانه تهاجم است و اغلب کودکان فقط زمانی که فشار و اضطراب درونی آن ها زیاد است به جویدن ناخن می پردازند و بعضی ها هم بدون دلیل مشخصی دائما به این کار مبادرت می کنند.
ناخن جویدن شاید یکی از فراوان ترین واکنش های نورتیک و اختلالات عادتی ارضاکننده است که در کودکان و بزرگسالان مشاهده می شود. جویدن ناخن برخلاف مکیدن انگشت در سر فرصت انجام نمی گیرد، بلکه نشانه دلواپسی، اضطراب، ترس از امتحان، تنبیه و غیره است. دیده شده که کودکان قبل از امتحان و بزرگسالان مثلا در اتاق انتظار یا پیش آمدی ناخن هایشان را می جوند یا گوشه های ناخن را می خورند. کودکانی که انگشتان خود را می مکند اکثرا آرام و بی خیال می باشند، اما آنان که انگشتان خود را می جوند بی قرار، مضطرب و دارای انرژی زیاد هستند و حتی در خواب نیز آرامش ندارند، جنب و جوش زیادی دارند، دندان هایشان را به هم می سایند، فریاد می کشند و خشم و غیظ در آن ها به مراتب زیاد دیده می شود.
این عمل هنگام ناراحتی و نگرانی تشدید می شود و معمولا با دیگر مشکلات نظیر شب ادراری و پرخوری همراه است. ناخن جویدن وسیله ای برای کاهش فشار روانی است و در بزرگسالانی هم با اضطراب و تنش همراه است در حالی که مکیدن انگشت تقریبا یک عادت دوره کودکی است و با لذت و آرامش توام است.
ناخن جویدن را حرکتی برای تخلیه هیجانات می دانند. گاهی کودک، جویدن ناخن را از والدین خود یاد می گیرند و چون می بینند آن ها در مواقع ناراحتی این عمل را انجام می دهند، لذا او برای رفع ناراحتی به این عمل مبادرت می ورزد.
ناخن جویدن عکس العملی است که غالب اوقات با انگشت مکیدن کاملا تفاوت دارد. زیرا بر خلاف انگشت مکیدن یک عادت نیست، بلکه وسیله ای است که کودک برای پایین آوردن فشار درونی خود به کار می برد. مکیدن شست اساسا یک عمل لذت بخش و تسکینی است در صورتی که جویدن ناخن بیشتر نشانه تهاجم است. این عادت در بچه های بزرگتر شایع تر است و کودک بدین وسیله تمایلات تهاجمی خود را کنترل می کند.
