عنوان: تاثیر مداخلات کاردرمانی در بهبود عملکرد حرکتی کودکان دارای اختلال هماهنگی رشدی
نویسنده: علیرضا نداف، کارشناس ارشد کاردرمانی، دفتر کاردرمانی رشد کودک، تهران، ایران.

رویکرد پردازش محور:
در این رویکرد تمرکز بر اجزای مختلفی از بدن یا عملکرد آن برای به انجام رساندن فعالیت ها است. رویکردهایی مانند: یکپارچگی حسی، درکی- حرکتی، تمرینات تقویت حس لمس و حس عمقی یا تمرینات ترکیبی نمونه ای از رویکرد پردازش محور است.
برای بهبود عملکرد حرکتی کودکان دارای اختلال هماهنگی رشدی تمرینات: تقویت عضلات، یکپارچگی حسی، تقویت حس لامسه و عمقی، درک بینایی – حرکتی و ثبات مرکزی بدن بسیار موثر است (۱, ۲).
رویکرد تکلیف محور:
این رویکرد بیشتر بر اجرای حرکتی تمرینات تاکید می کند. به عنوان مثال تاکید بر روی یادگیری مهارت حرکتی خاصی با توجه به جنبه های مختلف یک فعالیت برای این کودکان اهمیت دارد. نمونه های مختلف این رویکرد عبارتند از: تمرینات عصبی حرکتی تکلیف محور، تمرینات شناختی- ادراکی برای انجام فعالیت های روزمره و تمرینات تصویر سازی.
به طور معمول این تمرینات همراه با تمرینات کنترل حرکتی یا یادگیری حرکتی انجام می شود.

References:
۱- Barnhart RC, Davenport MJ, Epps SB, Nordquist VM. Developmental coordination disorder. Physical therapy. 2003;83(8):722-31
۲- Sugden D. Current approaches to intervention in children with developmental coordination disorder. Developmental Medicine & Child Neurology. 2007;49(6):467-71.