باورهای غلط درباره اتیسم

بطور معمول افراد مبتلا به اتیسم حداقل نصف علائمی را که در زیر عنوان شده است نشان می دهند. این نشانه ها از خفیف تا شدید متغیر هستند. در موقعیت های کاملا متفاوت رفتارهایی که با سن کودک تطابق ندارد مشاهده می گردد.

– اصرار به یکسانی داشته و در مقابل تغییر مقاوم هستند.

– مشکلات شدید تکلمی دارند.

– در بیان نیازها مشکل دارند و بجای استفاده از کلمات از اشارات و حرکات استفاده می کنند.

– کلمات و یا جملات دیگران را تکرار می کنند.

– خنده و گریه بی دلیل داشته و یا بدون علت مشخص نگران و مضطرب می شوند.

– قشقرق به پا می کنند و برای دلائلی که برای دیگران آشکار نیست شدیدا پریشان می شوند.

– قادر نیستند با دیگران رابطه برقرار کنند.

– دوست ندارند در آغوش گرفته شوند و یا دیگران را در بغل گیرند.

– تماس چشمی ندارند یا تماس آنها اندک است.

– به روش آموزش معمول پاسخ نمی دهند.

– با اسباب بازی درست بازی نمی کنند.

– چرخیدن و تاب خوردن را خیلی دوست دارند.

– احساس درد کمتر یا بیشتر از حد دارند.

– از خطرات نمی ترسند.

– پر تحرک ویا کم تحرک هستند.

– نسبت به اطرافیان واکنش عاطفی نشان نمی دهند.

– به صحبتها و یا صداها پاسخ نمی دهند به طوری که بنظر می آید ناشنوا هستند اگر چه حس شنوائی سالم است.

– هفتاد در صد کودکان اتیسم ناتوانی هوشی دارند.

– در برخی از کودکان اتیستیک توانائیهای خاص وجود دارد.

باورهای غلط

۱-کودکان مبتلا به اتیسم هرگز ارتباط چشمی برقرار نمی کنند.

۲-کودکان اتیستیک نبوغ دارند.

۳-کودکان مبتلا به اتیسم صحبت نمی کنند.

۴-کودکان اتیستیک قادر به نشان دادن محبت خود نیستند.

۵- اتیسم یک بیماری روانی است.

۶- منظور از پیشرفت این کودکان یعنی اینکه کاملا شفا یابند.

۷-کودکان مبتلا به اتیسم نمی توانند به دیگران لبخند بزنند.

۸-کودکان اتیستیک تماس جسمی محبت آمیز برقرار نمی کنند.

ما می دانیم که این کودکان تحریکات حسی را به گونه ای متفاوت درک می کنند که موجب اشکال در ابراز محبت و بر قراری ارتباط عاطفی در آن ها می گردد. اما به هرحال این کودکان می توانند محبت کنند. در صورتیکه این کودکان را باور کنیم قادر به داد و ستد عاطفی با آن ها هستیم.