کودک مبتلا به اوتیسم با آغوش مادرش و بازی های کودکانه خود قهر است . اوتیسم یک اختلال فراگیری رشد- تحولی است که دردوران رشد، خود را نشان می دهد. از ویژگیهای بارز آن فقدان ارتباط چشمی دو جانبه ، محدودیت لبخند اجتماعی ، علاقه و گرایش ناچیز به چهره انسان ها، محدودیت در درک دیدگاه دیگران ، ناکامی در به اشتراک گذاشتن لذت ، نقص در ارتباط کلامی ، نقص و محدودیت در بازی های ارتباطی و مشارکتی و…
رشد و تحول مهارت های بازی در کودک اوتیسم با نقایص و آسیب های بسیار همراه است که بدین منظوربازی کردن برای کودکان اوتیسم بسیار حائزاهمیت است و به این کودکان کمک می کند تا احساسات خود را تخلیه کنند و مهارت های اجتماعی را بیاموزند و تمرین کنند ، در نتیجه ما از طریق بازی می توانیم موجب تقویت فرایند سازگاری با اجتماع و جامعه در کودکان شویم.
اگر چه در کودکان عادی فرآیند درک رشد مهارت های ارتباط غیر کلامی در خردسالی شکل می گیرد اما در کودکان اوتیسم رشد و شکل مهارت اجتماعی با محدودیت هایی همراه است که ما می توانیم با استفاده از بازی های متنوع از جمله بازی با عروسک های دستی (Puppet) نقش پر اهمیتی را در حیطه مهارت های اجتماعی و هیجانی کودک خود داشته باشیم.
کودکان اوتیسم در درک و تشخیص حالات چهره افراد دچار مشکل هستند که ما می توانیم از طریق بازی های عروسکی و استفاده از عروسک ها به کودکان کمک کنیم تا هیجانات و احساسات طبیعی را یاد بگیرند و همچنین از طریق عروسک های دستی که چهره انسانی یا غیر انسانی دارند نمایشی را اجرا کنیم و خود راوی داستان شویم تا به کودک در درک ارتباطات و هیجانات و احساسات انسانی (خوشحالی ، ناراحتی، ترس، عصبانیت ، مهربانی و…) کمک کنیم.
درمانگر یا والد با به کارگیری عروسک می توانند در کودک انگیزه ایجاد کنند و او را فعال نمایند تا با او ارتباط برقرار کنند و رفتارهای کودک را هدایت نمایند.
ما باید بدانیم که بازی به عنوان سکوی صعود کودک اوتیسم است.
لندرث معتقد است: بازی برای کودکان مساوی با صحبت کردن برای یک بزرگسال است ، بازی و اسباب بازی ها کلمات کودکان هستند.
