لالی انتخابی

لالی انتخابی یکی دیگر از اختلالات اضطرابی می باشد که، امتناع از صحبت کردن در موقعیت های خاص ویژگی اصلی آن است.

کودکان مبتلا به اختلال لالی انتخابی می توانند از زبان معمولی استفاده کنند،

اما تحت بعضی از شرایط -عموما در کلاس درس- تقریبا به طور کامل ساکت می شوند.

برآوردهای شیوع اختلال لالی انتخابی ۲/۰ تا ۲ درصد است و بین ۳ تا ۶ سالگی شروع می شود و فراوانی آن در دختران و پسران برابر است.

با توجه به آن که کودکان معمولا لالی انتخابی را در مدرسه و نه در خانه نشان می دهند، اضطراب می تواند علت آن باشد.

روش های رفتاری با استفاده از شکل دهی و مواجهه برای درمان کردن کودکان مبتلا به اختلال لالی انتخابی خیلی مناسب به نظر می رسند.

متخصص بالینی سلسله مراتبی از پاسخ های مطلوب تهیه می کند،و با تقویت کردن کودک برای هرگونه سخن گفتن شروع می کند و بعد کلمات و جملات بیشتری را مطالبه می کندو از خانه به کلینیک و سرانجام به مدرسه پیش روی می کند.

در روش رفتاری دیگری از مدیریت وابستگی استفاده می شود که به موجب آن کودکان در صورت انجام دادن رفتار مطلوب سخن گفتن، پاداش های مطلوبی را دریافت می کند مدیریت وابستگی برای استفاده در خانه توسط والدین خیلی مناسب به نظر می رسد.

از این دو روش شکل دهی به علاوه درمان مواجه سازی مناسب تر به نظر می رسند، اما با این حال، مدیریت وابستگی در خانه، ضمیمه مهمی است.

ملاک های تشخیصی DSM-5 برای لالی انتخابی:

•  ناتوانی مداوم صحبت کردن در موقعیت های اجتماعی که انتظار صحبت کردن در آنها می رود (مثلا در مدرسه)، با وجود صحبت کردن در موقعیت های دیگر.
•  این اختلال پیشرفت تحصیلی یا شغلی یا ارتباط اجتماعی را مخنل می سازد.
• ناتوانی صحبت کردن ناشی از آگاه نبودن از زبان گفتاری لازم در موقعیت اجتماعی یا احساس راحتی نکردن از آن نیست.
•  این اختلال با اختلال ارتباط (مثل اختلال فصاحت با شروع کودکی) بهتر توجیه نمی شود و منحصرا در طول اختلال طیف اوتیسم، اسکیزوفرنی، یا اختلال روان پریشی دیگر روی نمی دهد.

به یاد داشته باشید، بسیاری از مسائل و اختلالات کودکان در سن کم قابل درمان هستند و بخشی از آن ها در بزرگسالی غیر قابل درمان. همین الان اقدام کنید.

مرجع : روانشناسی کودکان