اسپاسم های دوران نوزادی (سندروم غرب)(Infantile Spasms(West syndrome)) :

مجموعه‌ای از پرشهای میوکلونیک سریع که موجب می شود کودک با بازوهای خمیده به سمت جلو خم شود و تکان بخورد یا اینکه با بازوهای کشیده خم شود . آنها الگوی نوار مغزی مشخصی دارند که هایپسارتیمیا نامیده می شود. (Hypsarrhythmia نوعی ناهنجاری در نوار مغزی که همراه با تشنجات نوع چاقوی ضامن دار بوده و به صورت امواج آهسته با ولتاژ بالا و امواج نوک تیز در تمام نواحی قشر مخ تظاهر می یابد.) این سندروم صرعی از نظر زمانی محدود و در سال اول زندگی شروع می شود. بسیاری از کودکان مبتلا به اسپاسم های نوزادی تأخیر رشدی دارند و ممکن است در ادامه به اشکال دیگر صرع تبدیل شوند مانند سندروم لنوکس- گاستوت Lennox-Gastout Syndrome.درمان شامل هورمونهای استروئیدی, ACTH(هورمون آدرنوکورتیکوتروپین) و داروهای ضد صرع می شود.

سندروم لنوکس – گاستوت (Lennox-Gastout) :

سندرم صرعی مقاوم به درمان با تشنج‌های مختلط- شامل تشنج غائب, تونیک که باعث سفتی می شوند, اغلب حین خوابیدن هستند, حمله‌های افتادن, تشنجهای حمله‌ای حین راه رفتن و الگوی مشخص نوار مغزی دارند. بین سن ۱ تا ۸ سالگی شروع می شوند. کودکان اغلب تأخیر رشدی و ذهن غیرعادی (ذهن زیر نرمال/عقب ماندگی ذهنی) دارند.

صرع غائب دوران کودکی (Childhood Absence Epilepsy) :

( صرع کوچک یا پتی مال) ۲ تا ۴ درصد در کودکان را تشکیل می دهد و شروع آن بین ۳ تا ۱۰ سالگی است. تشنجها به صورت خیره شدنهای مختصر همراه با امواج غیر طبیعی (نوک تیز Spike) مشخص در الگوی نوار مغزی هستند. تشنجهای غائب تمایل دارند به طور پی در پی رخ دهند. ۴۰ درصد کودکان مبتلا به این سندروم صرعی نیز با بزرگتر شدن آن را خواهند داشت یا در سنین نوجوانی روبه بهبود خواهند رفت.

صرع میوکلونیک نوجوانی (Juvenile Myoclonic Epilepsy) :

معمولا در سنین بلوغ حتی در کودکان سالم نیز شروع می شوند. اولین نشانه معمولا تشنج عمومی (ژنرالیزه) است. این کودکان نیز ممکن است تشنجهای میوکلونیک (پرش عضلات) در هوشیاری داشته باشند. همچنین احتمال دار تشنجها دوباره رخ دهند. می توان با دارو کنترل کرد اما احتمالا با بزرگتر شدن بهبود نمی یابند. همچنین سندروم جانز, پتی مال تکانه‌ای, صرع میوکلونیک بزرگسال و صرع لرزشی نامیده می شود.

صرع رولاندیک خوش خیم‌ (Benign Rolandic Epilepsy) :

بیش از ۳/۱ صرع خوش خیم در میانه دوران کودکی بین سن ۳ تا ۱۳ سال را تشکیل می دهد. بیشتر تشنجهای ساده جزئی هستند که صورت را درگیر می سازند. باعث آبریزش دهان و ناتوانی در صحبت کردن می شوند که ممکن است نتیجه یک حمله باشد. تشنجها معمولا در شب رخ می دهند و از طرف دیگر این کودکان سالم و طبیعی هستند. پیش آگهی آن خوب است و ۹۵ درصد کودکان در حال رشد مبتلا به آن تا ۱۵ سالگی بهبود می یابند. همچنین آن را صرع جزئی (پارشیال) خوش خیم دوران کودکی نامیده می شود.

سندروم رازموسن (s Syndrome’Rasmussen) :

بیماری نادری است که یک نیمکره مغز را در بر می گیرد و منجر به تشنج می شود و روی کنترل نیم مقابل بدن تأثیر می گذارد. درمانهای مختلفی از جمله جراحی برای برداشتن نیمکره درگیر مغز انجام شده است. همچنین به عنوان انسفالیت رازموسن نیز شناخته می شود.

سندروم لاندا – کلفنر (Landau- Kleffner Syndrome) :

بیماری نادری که بین ۳ تا ۷ سالگی شروع می شود. باعث بروز تشنج شده و گفتار را درگیر می سازد. رشد گفتار کودک طبیعی است ولی به آرامی آن را از دست میدهد. تشنجها, جزئی ساده و تونیک- کلونیک هستند. درمان با داروهای ضد صرع و احتمالا استروئیدها برای کنترل تشنجها می باشد.

صرع لوب تمپورال (گیجگاهی) (Temporal Lobe Epilepsy) :

تشنجهای جزئی پیچیده و جزئی ساده دارند. تشنجهای تونیک- کلونیک عمومی (ژنرالیزه) ممکن است بخشی از این سندروم باشد. با دارو, جراحی و یا در برخی موارد با محرک اعصاب واگ درمان می شود.

صرع لوب فرونتال (پیشانی) (Frontal Lobe Epilepsy) :

ممکن است منجر به ضعف یا ناتوانی در به کار بردن درست عضلات که شامل عضلات گفتار می باشد, شود. تشنجهای لوب فرونتال ممکن است شامل حرکات کوبیدن در طول خواب, همچنین سفت شدن همراه با چرخش سر به یک طرف و بالا آوردن بازو به حالتی شبیه یخ زدگی باشد. برخی تشنجها ممکن است برای دیگران نمایشی و آشفته (عجیب) باشد؛ مثل جیغ زدن, حرکات رکاب زدن پاها, دویدن. درمان با دارو و در برخی موارد جراحی است.

صرع بازتابی (Reflex Epilepsy) :

تشنجهایی که به وسیله محیط ایجاد می شوند. حساسیت بیش از حد به نور نوع شایع آن است. (تمایل به داشتن تشنج در پاسخ به نورهای تابنده (فلاش عکاسی)- نورهای صاعقه‌ای, الگوهای هشدار دهنده نور و تاریکی (روشن و خاموش)). در کودکی به همراه صرع غائب شروع  می شود و ممکن است در بزرگسالی بهبود یابد.

صرع میوکلونیک پیش رونده (Progressive Myoclonic Epilepsy) :

شکل نادری از صرع همراه با تشنجهای میوکلونیک (پرشی) و تونیک کلونیک (بزرگ) است. کودکان مبتلا به این صرع ممکن است برای حفظ تعادل مشکل داشته باشند و تجربه عضلات شدید (رژید) را دارند. همچنین کاهش در توانایی ذهنی فرد وجود دارد. ژن این بیماری اخیرا کشف شده است.