[vc_row el_class=”saba”][vc_column][vc_column_text]
اسپاسم های دوران نوزادی (سندروم غرب)(Infantile Spasms(West syndrome)) :
مجموعهاي از پرشهاي ميوكلونيك سريع كه موجب مي شود كودك با بازوهای خميده به سمت جلو خم شود و تكان بخورد يا اينكه با بازوهاي كشيده خم شود . آنها الگوی نوار مغزي مشخصي دارند كه هايپسارتيميا ناميده مي شود. (Hypsarrhythmia نوعي ناهنجاری در نوار مغزی كه همراه با تشنجات نوع چاقوی ضامن دار بوده و به صورت امواج آهسته با ولتاژ بالا و امواج نوک تيز در تمام نواحی قشر مخ تظاهر مي يابد.) اين سندروم صرعی از نظر زماني محدود و در سال اول زندگي شروع مي شود. بسياري از كودكان مبتلا به اسپاسم های نوزادی تأخير رشدی دارند و ممكن است در ادامه به اشكال ديگر صرع تبديل شوند مانند سندروم لنوكس- گاستوت Lennox-Gastout Syndrome.درمان شامل هورمونهای استروئيدی, ACTH(هورمون آدرنوكورتيكوتروپين) و داروهای ضد صرع مي شود.
سندروم لنوكس – گاستوت (Lennox-Gastout) :
سندرم صرعي مقاوم به درمان با تشنجهای مختلط- شامل تشنج غائب, تونيک كه باعث سفتي مي شوند, اغلب حين خوابيدن هستند, حملههای افتادن, تشنجهای حملهاي حين راه رفتن و الگوی مشخص نوار مغزي دارند. بين سن 1 تا 8 سالگی شروع مي شوند. كودكان اغلب تأخير رشدي و ذهن غيرعادی (ذهن زير نرمال/عقب ماندگی ذهني) دارند.
صرع غائب دوران كودكی (Childhood Absence Epilepsy) :
( صرع كوچک يا پتي مال) 2 تا 4 درصد در كودكان را تشكيل می دهد و شروع آن بين 3 تا 10 سالگی است. تشنجها به صورت خيره شدنهای مختصر همراه با امواج غير طبيعی (نوك تيز Spike) مشخص در الگوی نوار مغزي هستند. تشنجهای غائب تمايل دارند به طور پي در پي رخ دهند. 40 درصد كودكان مبتلا به اين سندروم صرعي نيز با بزرگتر شدن آن را خواهند داشت يا در سنين نوجواني روبه بهبود خواهند رفت.
صرع ميوكلونيک نوجوانی (Juvenile Myoclonic Epilepsy) :
معمولا در سنين بلوغ حتي در كودكان سالم نيز شروع مي شوند. اولين نشانه معمولا تشنج عمومی (ژنراليزه) است. اين كودكان نيز ممكن است تشنجهاي ميوكلونيک (پرش عضلات) در هوشياری داشته باشند. همچنين احتمال دار تشنجها دوباره رخ دهند. مي توان با دارو كنترل كرد اما احتمالا با بزرگتر شدن بهبود نمي يابند. همچنين سندروم جانز, پتي مال تكانهای, صرع ميوكلونيک بزرگسال و صرع لرزشی ناميده می شود.
صرع رولانديک خوش خيم (Benign Rolandic Epilepsy) :
بيش از 3/1 صرع خوش خيم در ميانه دوران كودكي بين سن 3 تا 13 سال را تشكيل می دهد. بيشتر تشنجهاي ساده جزئی هستند كه صورت را درگير می سازند. باعث آبريزش دهان و ناتوانی در صحبت كردن مي شوند كه ممكن است نتيجه يک حمله باشد. تشنجها معمولا در شب رخ مي دهند و از طرف ديگر اين كودكان سالم و طبيعي هستند. پيش آگهی آن خوب است و 95 درصد كودكان در حال رشد مبتلا به آن تا 15 سالگي بهبود مي يابند. همچنين آن را صرع جزئی (پارشيال) خوش خيم دوران كودكی ناميده مي شود.
سندروم رازموسن (s Syndrome’Rasmussen) :
بيماري نادری است كه يك نيمكره مغز را در بر مي گيرد و منجر به تشنج مي شود و روي كنترل نيم مقابل بدن تأثير مي گذارد. درمانهاي مختلفي از جمله جراحي براي برداشتن نيمكره درگير مغز انجام شده است. همچنين به عنوان انسفاليت رازموسن نيز شناخته مي شود.
سندروم لاندا – كلفنر (Landau- Kleffner Syndrome) :
بيماری نادری كه بين 3 تا 7 سالگي شروع می شود. باعث بروز تشنج شده و گفتار را درگير مي سازد. رشد گفتار كودک طبيعی است ولی به آرامي آن را از دست میدهد. تشنجها, جزئی ساده و تونيک- كلونيک هستند. درمان با داروهای ضد صرع و احتمالا استروئيدها براي كنترل تشنجها مي باشد.
صرع لوب تمپورال (گيجگاهی) (Temporal Lobe Epilepsy) :
تشنجهای جزئی پيچيده و جزئی ساده دارند. تشنجهای تونيک- كلونيک عمومي (ژنراليزه) ممكن است بخشی از اين سندروم باشد. با دارو, جراحي و يا در برخي موارد با محرک اعصاب واگ درمان مي شود.
صرع لوب فرونتال (پيشانی) (Frontal Lobe Epilepsy) :
ممكن است منجر به ضعف يا ناتواني در به كار بردن درست عضلات كه شامل عضلات گفتار مي باشد, شود. تشنجهاي لوب فرونتال ممكن است شامل حركات كوبيدن در طول خواب, همچنين سفت شدن همراه با چرخش سر به يك طرف و بالا آوردن بازو به حالتی شبيه يخ زدگي باشد. برخي تشنجها ممكن است براي ديگران نمايشی و آشفته (عجيب) باشد؛ مثل جيغ زدن, حركات ركاب زدن پاها, دويدن. درمان با دارو و در برخي موارد جراحی است.
صرع بازتابی (Reflex Epilepsy) :
تشنجهايی كه به وسيله محيط ايجاد مي شوند. حساسيت بيش از حد به نور نوع شايع آن است. (تمايل به داشتن تشنج در پاسخ به نورهاي تابنده (فلاش عكاسي)- نورهاي صاعقهاي, الگوهای هشدار دهنده نور و تاريكی (روشن و خاموش)). در كودكی به همراه صرع غائب شروع مي شود و ممكن است در بزرگسالي بهبود يابد.
صرع ميوكلونيک پيش رونده (Progressive Myoclonic Epilepsy) :
شكل نادری از صرع همراه با تشنجهاي ميوكلونيک (پرشي) و تونيك كلونيک (بزرگ) است. كودكان مبتلا به اين صرع ممكن است براي حفظ تعادل مشكل داشته باشند و تجربه عضلات شديد (رژيد) را دارند. همچنين كاهش در توانايی ذهنی فرد وجود دارد. ژن اين بيماري اخيرا كشف شده است.[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]
