کمک های والدین برای درمان لکنت زبان
کودکی که لکنت دارد تنها گفتارش قدری طولانی تر می شود، وگرنه تمامی خواسته ها و نیازهایش مشابه سایر کودکان است. او باید در وهله اول خود را عادی بداند، ارزش های اجتماعی، مسؤلیت ەای گوناگون و رفتارهائی که از سایر کودکان انتظار دارید، باید از او هم نیز انتظار داشته باشید، اختصاص دادن زمان کافی برای شنیدن صحبت های کودکی که مبتلا به لکنت است، سبب می شود تا احساس اعتماد به نفس کند و نظرات و گفته هایش را با ارزش بداند. فراهم آوردن فرصت هائی برای شنیدن حرف های کودک تا حد زیادی می تواند لکنت او را کاهش دهد.
اگر زمانی که کودک صحبت می کند احساس کند گفتارش قطع نمی شود، با آرامش و راحتی بیشتری صحبت خواهد کرد، و بالعکس چنان چه احساس کند کلامش از جانب والدین، خواهران، برادران و دیگر اعضاء خانواده اش قطع خواهد شد، نمی تواند به سهولت و روانی صحبت کند.
هنگامی که با کودک درباره لکنت زبان صحبت می کنید، سعی تان بر این باشد که مثال ها و نمونه هائی عینی از زندگی روزمره آشنای او برایش بیاورید تا نگرشی عادی، ملموس و قابل حل از آن در ذهنش داشته باشد. با این کار اطرافیان کودک می توانند هم زمینه ای برای گفت و کوئی راحت و صمیمانه با فرزندشان ایجاد کنند وهم به او کمک کنند تا به گونه ای مثبت درصدد حل مشکل خود برآید.
چنان چه والدین، مربیان و اعضاء مؤثر خانواده بتواند شرایطی را که موجب کاهش و یا افزایش لکنت زبان کودک می شود تشخیص دهند، می توانند نقش فعالانه ای در بهبودی کودک و درمان لکنت او ایفا کنند.
به کودکی که به لکنت مبتلاست، هیچ گاه با اضطراب و نگرانی نگاه نکنید و هرگز ترس خود را از این که ممکن است کلمات کودک از گیرها و تکرارها خلاص نشود، ابراز نکنید. به همین منظور توجه به نکات زیر در خانه می تواند سودمند باشد.
هنگام صحبت، سخنان یکدیگر را قطع نکنند.
رعایت نوبت در صبحت کردن می تواند فشار و تنش های کودک را کاهش دهد.
به جای یکدیگر صحبت نکنند (هرکس باید حرف خودش را بزند).
انتظارات غیر معقول از کودک نداشته باشند.
هنگام سخن گفتن و گفت و گو با کودک رقابت نکنند.
کودک را با سئوالات مکرر و گوناگون خود تحت فشار قرار ندهند.
از کودک خواهند تا بالا اجبار جلوی جمع سخنرانی کند و یا شعر بخواند، بلکه او را تشویق کنند تا از صحبت کردن در جمع نهراسد و به تدریج احساس آرامش و راحتی کند.
شرایطی که موجب ناراحتی، ضعف و ناتوانی کودک می شود، برایش ایجاد نکنند.
سرعت و شتاب را از جریان زندگی کودک حذف کنند.
هنگام صحبت کردن با کودک از جمله ساده و کوتاه استفاده کنند.
وقتی با کودک صحبت می کنند، موضوع صحبت را پشت سر هم تغییر ندهند، زیرا ذهن کودک را خسته می کنند.
لکنت پدیده ای است که اغلب قطع و وصل می شود. اگر والدین و مربیان بتوانند در طول شرایطی که لکنت در آن شروع می شود را پیدا کنند، می توانند برای قطع آن به کودک کمک کنند.
زمانی که کودک می خواهد صحبت کند، شهامت و جرأت او را از بین نبرند.
کودک را تشویق کنند تا در مورد ترس ها. هیجانات و اضطراب هایش صحبت کند.
اگر کودک ترجیح می دهد درباره لکنتش صحبت نکند، افراد خانواده هم عکس العمل خاصی نشان ندهند.
هنگامی که برای کودک داستانی می خوانند، با صدائی بلند و شمرده بخوانند. در صورت تمایل کودک، اجازه دهند که او هم داستان را تعریف کند.
در مواردی با تقویت اعتماد به نفس کودک، میزیان لکنت او کاهش می یابد، بنابراین والدین و اعضاء مؤثر خانواده می توانند با مهم نشان دادن توانائی های کودک و کم اهمیت نشان دادن لکنت او، عزت نفس او را تقویت کنند (نقاط قوتش را تشویق کنند و کمک کنند تا به هدف هایش ـ هر چند کوچک و ناچیز باشد ـ برسد).
هیچ گاه با کودک با خشم و عصبانیت صحبت نکنند.
حداقل روزی ۱۰ ـ ۵ دقیقه با کودک آرام صبحت کنند.
علاقه و محبت خود را با روش های گوناگون به کودک نشان دهند و حس اعتماد به نفس و ارزشمندی را در او تقویت کنند.
