نقش آموزگاران در کاهش لکنت زبان کودکان
۱) در هنگام صحبت کردن در جمع کودکان همواره سعی کنید آهسته با مکث و شمرده سخن بگوئید.
۲) کودکی که لکنت دارد، باید در مرحله اول خود را عادی بداند، او تنها گفتارش قدری طولانی تر می شود وگرنه تمامی نیازها و خواسته هایش مشابه سایر کودکان است. رفتارها، ارزش ها و مسئولیت های گوناگوی که از سایر کودکان انتظار دارید، از او نیز انتظار داشته باشید.
۳) اگر بتوانید شرایطی را که موجب کاهش و یا افزایش لکنت در کلاس می شود تشخیص دهید، می توانید نقش فعالانه تری در بهبودی او نیز ایفا کنید. سعی کنید زمانی که با کودک مبتلا به لکنت صحبت می کنید، چهره ای آرام، صمیمی و مهربان داشته باشید تا او بتواند با کمترین فشار و اضطرابی صحبت های خود را به پایان ببرد.
۴) به کودک مبتلا به لکت بگوئید که از مشکلش آگاه هستید و هیچ لزومی ندارد از این بابت نگران و مضطرب شود. اجازه دهید او بفهمد که او را درک می کنید و خواهان کمک به وی هستید. با دقت و حوصله به سخنان او گوش دهید. در خیلی از موارد، غلبه بر لکنت زبان، بیشتر، غلبه بر ترس و پریشانی های فکری و ذهنی است.
۵) رعایت نوبت در صحبت کردن می تواند فشارها و تنش های کودک مبتلا به لکنت را کاهش دهد.
۶) سعی کنید هنگام صحبت با کودک مبتلا به لکنت با او ارتباط چشمی طبیعی برقرار کنید.
۷) زمنی که کودک مبتلا به لکنت قصد دارد مطلبی را برای شما ـ و یا سایر کودکان ـ تعریف کند، کاهش را قطع نکنید، او را تحت فشار قرار ندهید، شهامت و جرأت او را از بین نبرید و با آرام سازی جو و فضای کلاس امکان صحبت کردن را برای او فراهم کنید.
۸) هنگام پرسش های شفاهی کلاس، از دانش آموز مبتلا به لکنت زودتر از سایرین سئوال کنید؛ زیرا هر چقدر او بیشتر منتظر بماند، مضطرب تر می شود و همین امر موجب تشدید لکنت او می شود. سعی کنید سئوالاتی از او بپرسید که مطمئنید جواب آنها را می داند. اگر تصور می کنید ارزیابی تان اشتباه بوده است. به طور کتبی از او امتحان بگیرید.
۹) لکنت کودک را برایش عادی و پیش پا افتاده تلقی کنید تا کودک از این ناتوانی خود احساس حقارت، ضعف و خجالت نکند. این اطمینان را به او بدهید که مشکل او، تنها یک مشکل گفتاری است و ناروانی کلامی او هیچ ارتباطی با هوش، ذهن، یادگیری و پیشرفت او ندارد.
۱۰) برای صحبت کردن با کودکانی که لکنت دارند، زمان بیشتری اختصاص دهید. بعد از گفتهظهای آنان چند ثانیه مکث کنید تا شتاب را از کلام آنها بگیرید و گفت و گو با آرامش بیشتری توأم باشد.
۱۱) از کودکانی که لکنت دارند بخواهید که چنان چه مطلبی را متوجه نمی شوند ـ به ویژه اگر در فهم لغات مشکل دارندـ حتماً بپرسند.
۱۲) تکمیل کردن جملات آخر گفته های کودک مبتلا به لکنت، موجب ضعف اعتماد به نفس او می شود، به خصوص اگر کلمات شما آن طور که او می خواسته جمله اش را پایان دهد، نباشد.
۱۳) چنان چه فرصت مناسبی برای کلاس پیش آمد، از کودک مبتلا به لکنت خود بخواهید تا متنی کوتاه و ساده را برای شما و سایر کودکان بخواند. این کار تأثیری عمیق بر خود پنداره او می گذارد.
۱۴) جلسه ای با حضور والدین کودک بگذارید و از روش هائی که آنان را برای کاهش اضطراب و لکنت کودک استفاده می کنند، پرس وجو کنید.
۱۵) اگر در مدرسه شما ویا منطقه آموزشی تان گفتار درمانگر وجود دارد، از توصیه ها و راهنمائی ها و کمک های او برای کاهش اثرات لکنت بر کودک استفاده کنید.
معمولاً این گونه کودکان رنج تمسخر و استهزاء را بیش از کودکان دیگر باید تحمل کنند. از این رو به کارگیری روش های تقویت اعتماد به نفس، خویشتن داری و کاهش استرس می تواند برای آنها سودمند باشد.
۱۶) مشکلات گفتاری از جمله مشکلاتی است که شدیداً بر روند موفقیت تحصیلی کودک (و یا نوجوان) تأثیر می گذارد. بسیاری از این کودکان احساس خجالت، شرمندگی و ضعف می کنند و چنان چه از این مشکل کودک خود، آگاه شدید، این موضوع را با سایر آموزگارانی که با این کودکان کلاس دارند، در میان گذارید و سعی کنید با اتخاذ روش هائی هماهنگ و کارآمد مانع از وخیم تر شدن لکنت کودک شوید.
۱۷) از بیان توصیه هائی مثل آرام تر صحبت کن، یا آرام باش خودداری کنید؛ زیرا این گفته شما موجب احساس حقارت و ناتوانی کودک می شود.
در عوض سعی کنید خودتان عکس العمل های مناسبی انجام دهید که کودک احساس آرامش و راحتی کند.
برای مثال، لبخند بزنید، سر تکان دهید، تماس چشمی با کودک برقرار کنید، گفتارش را با گفتن کلماتی مانند اوهوم و بله تأئید کنید.
۱۸) کمک، دقت و همت آموزگاران و مربیان مدارس برای بهبودی و موفقیت این کودکان می تواند پایه های موفقیت و پیشرفت را در زندگی آنان استحکام بخشد.
