۵ راه برای کاهش رفتار پرخاشگرانه فرزندتان
قبلا در مورد ADHD و پرخاشگری ، در مورد برخی از عوامل موثر در بروز پیامدهای پرخاشگرانه فرزندتان صحبت کردیم. برخی از این عوامل ممکن است شامل اضطراب ، عدم توانایی در مواجهه با عصبانیت و ناامیدی ، تحریک پذیری ، مشکلات پردازش حسی و مشکل در درک عواقب باشد. مهم نیست که علت پرخاشگری فرزند شما بیشتر والدین موافق باشند که می خواهند این رفتار را متوقف کنند. کودکی که پرخاشگر است ، در مدرسه ، دوست داشتن و مناسب بودن در اکثر موقعیت های اجتماعی با مشکل روبرو خواهد شد. این رفتاری است که باید سریع به آن توجه کنید تا جایی که کودک شما کنترل خود را از دست نمی دهد افزایش یابد و به کسی آسیب برساند.
۱. شرایطی را که بیشتر رفتارهای پرخاشگرانه در آن رخ می دهد تعیین کنید
معمولاً فقط کمی زمان طول می کشد تا بفهمید برخی از الگوهای زمانی که کودک شما در حال انجام است. به عنوان مثال ممکن است متوجه شوید که کودک شما در زمان های غیر سازنده در مدرسه از قبیل ترک و یا انتظار برای شروع کلاس ها ، پرخاشگری بیشتری نشان می دهد. ممکن است شرایطی باشد که این زمان ها نیاز به کنترل یا ساختاری بیشتری برای فرزند شما داشته باشد. در این حالت کودک شما می تواند در این مواقع با یکی از دوستان خود زوج شود ، همسری که با فرزند شما همراه می شود و می تواند در برنامه به او کمک کند. به فرزند شما می توان لیستی از فعالیتهای سرگرم کننده را برای انجام آن در مواردی که ساختار رسمی کمتری وجود دارد ، به شما ارائه داد. معلم می تواند فرزند شما را به عنوان دستیار ثبت نام کند تا در کنار گذاشتن تجهیزات یا تنظیم کلاس برای درس بعدی به شما کمک کند. امکانات زیادی برای نگه داشتن فرزندتان در کار و شغل وجود دارد ، به طوری که آنها دیگر فرصت برای مشکلی ندارند.
۲. به فرزند خود بیاموزید
داده های A-B-C که جمع آوری می کنید ممکن است چیزی راجع به عوامل فرزندتان برای رفتارهای پرخاشگرانه به شما بگوید. به عنوان مثال ، کودک شما ممکن است مستعد ابتلا به رفتار باشد وقتی احساس ناامیدی می کند از چیزی که انتظار می رود کار نکند. شما می توانید به فرزند خود بیاموزید که اگر چیزی خراب است و یا عملکردی نادرست داشته باشد ، این زمان درخواست کمک است. شاید کودک شما وقتی به نوعی احساس انتقاد می کند پرخاشگر شود. شما می توانید در چنین شرایطی و طوفان مغزی نقش کودک خود را بدون پرخاشگری پاسخ دهید. نکته مهم در اینجا لیست تمام محرکهای شناخته شده فرزندتان برای رفتار پرخاشگرانه است و آموزش روشهای متناوب برای رسیدگی به اوضاع.
۳. به فرزند خود بیاموزید که چگونه احساسات و محرکهای استرس خود را شناسایی کند
قبل از اینکه کودک شما به آنجا عمل کند ، ممکن است علائم هشدار دهنده ای راجع به اینکه چه درون خود احساس می کند داشته باشد . یک وب سایت برای کودکان دارای نیازهای ویژه به نام do2Learn دارای برگه های داده قابل چاپ در مورد احساسات است. من با پسرم از برگه های اطلاعات ورود به سیستم و بررسی عاطفی آنها استفاده می کنم تا او بتواند نحوه احساس او را ضبط کند. آنها همچنین دارای برگه های داده مانیتورینگ برای کمک به فرزند شما هستند تا سطح خشم و ناامیدی خود را که به زیبایی نشان داده شده است با چهره هایی که عواطف ، آتشفشان یا دماسنج را نشان می دهند ، توصیف کنند. هدف از این برگه ها این است که کودک شما را در تعیین عوامل استرس خود بکشد تا بتواند هنگام افزایش سرعت به سمت پرخاشگری یا یک انفجار انفجاری از آنها آگاهی داشته باشد.
۴. تکنیک های ادغام حسی و تکنیک خود آرام کردن فرزند خود را آموزش دهید
همانطور که در پست های قبلی صحبت کرده ام ، بسیاری از کودکانی که مبتلا به اختلال انسداد جنسی یا اوتیسم هستند نیز ممکن است دچار اختلال ادغام حسی شوند. به زبان ساده این بدان معنی است که فرزند شما ممکن است در تنظیم و پردازش محرک های ورودی از طریق حواس خود مشکل داشته باشد. این مشکل در مدیریت بمباران مناظر ، صداها ، بافت ها ، سلیقه ها و بوها در روز معمولی ممکن است باعث شود کودک شما احساس غرق شدن ، استرس و بیشتر در معرض پرخاشگری کند. معلم فرزند شما ممکن است بتواند با ارائه یک استراحت به کودک خود در اتاق آرام و بدون حواس پرتی ، به کودک شما کمک کند. برخی از کودکان به خوبی یاد می گیرند که تکنیک های تنفس را یاد بگیرند تا آرامش یاد بگیرند.
اگر فرزند شما در خانه ناراحت است ، می توانید با استفاده از آروماتراپی ، نوسان ، موسیقی نرم و حمام گرم با نمک Epsom سعی کنید. برای آرام کردن فرزند خود در خانه و مدرسه ، “فهرست” فعالیتهایی ایجاد کنید. به فرزند خود بیاموزید که وقتی ناراحت می شود از اینکه ممکن است مواردی را از این فهرست انتخاب کند تا آرام شود.
۵. به فرزند خود بیاموزید که چگونه صبر کند
یکی از علائم بارز ADHD در کودکان ، تکانشگری است. مشکلی که بسیاری از کودکان نسبت به آن عمل می کنند یا به آن حمله می کنند این است که آنها کنترل تحمل انگیزه های خود را ندارند. من با فرزند خودم می دانم ، او را دیده ام که از صفر تا صد در آنچه که به نظر می رسد ضربان قلب باشد ، افزایش می یابد. نکته اصلی این است که وقتی تازه شروع به نشان دادن علائم هشدار دهنده از طغیان قریب الوقوع کرده و واکنش آنها را کندتر کنیم ، آنها را بکشید. یکی از راه های طولانی کردن آن زمان و ایجاد فاصله بین ضربان فرزندتان و رفتار واقعی این است که به آنها آموزش دهید تا زمان کافی صبر کنند تا بتوانند سیگنال های هشدار دهنده خود را ارزیابی کرده و مسیر را تغییر دهند.
