مشخصات بالینی لکنت زبان
اغلب کودکان در ۱۵ـ۱۲ ماهگی شروع به صحبت کردن می کنند و در ۲۴ـ ۱۸ ماهگی با ساختارهای دستوری صحبت می کنند.
کودکانی که لکنت دارند، میانگین زمان گفتارشان پایین است و تکلم را دیرتر آغاز می کنند. این گونه کودکان الزاماً در سایر مهارت های رشدی خود کند نیستند. پژوهشگران طی تحقیقی دریافتند کودکان مبتلا به لکنت از تعداد بیشتری از گفته های تک واژگانی استفاده می کردند.
ساختارهای ساده دستوری را به کار می بردند.
اشتباهات دستوری بیشتری داشتند.
اشتباهات بیشتری در تولید اصوات داشتند.
در مقایسه با کودکان سالم ۲ ماه تأخیر رشد کلامی داشتند.
تشخیص لکنت زبان در مراحل اولیه بسیار مشکل است؛ زیرا اغلب کودکان خردسال بدون این که هیچ مشکل و یا زمینه ای برای گسیختگی های گفتاری داشته باشند، علائمی از لکنت زبان دارند. گروهی از آنها چندان به این مشکل خود اهمیت نمی دهند و اگر چند بار هم نتوانند کلمه ای را به درستی بیان کنند، هیچ ناراحت نمی شوند.
در حالی که گروهی دیگر، کمترین گرفتگی زبان تأثیری عمیق بر رفتارهای اجتماعی آنان می گذارد و سخت تلاش می کنند تا لغات و واژگان را به درستی بیان کنند. در نهایت نیز از این که نمی توانند آن طور که می خواهند صحبت کنند، دچار ناامیدی و ناکامی می شوند.
شدت لکنت زبان در کودکان می تواند از حادترین تا کمترین حالات متغیر باشد.
متخصصان گفتار درمانی برای تشخیص و شناسایی کودکانی که دچار لکنت زبان هستند، به علایم زیر توجه می کنند؛
- تکرار صداها و هجاها (مثل، من من من من، او او او)
- کشش یا امتداد دادن صداها (مثل تکرار صدایی مممم ماما، تکرار هجایی مامامامان)
- در میان اندازی
- مکث درون واژه ها
- انسداد قابل شنیدن و ناملفوظ (مکث های پر و خالی)
- جایگزین کردن برخی لغات به منظور عدم گفتن کلمات مشکل
- تکرار واژه های تک هجایی
- انجام حرکات اضافی مثل، چشمک زدن، تیک، لرزش فک ها و لب و دهان
- بیان واژه های مشکل که با تنش فیزیکی ادا می شوند.
تمام موارد فوق علائم لکنت زبان هستند و چنان چه والدین، مربیان و نزدیکان تصور می کنند کودکی با این خصوصیات صحبت می کند، بهتر است با اتخاذ روش های مناسبی درصدد بهبود او برآیند و اجازه ندهند لکنت در او سال ها طول بکشد؛ زیرا گفتن این جمله که خودش خوب خواهد شد مشکلی از کودک حل نمی کند.
