مراحل مختلف لکنت زبان
الف) پیش دبستانی: خطاهای گفتاری این کودکان ساده و رایج تلقی می شود و خود را در قالب تکرار سیلاب ها و کشیدن اول صداها نشان می دهد. از آن جائی که کودک نسبت به شیوه گفتار خود آگاهی ندارد، معمولاً نگرانی خاصی هم از این بابت احساس نمی کند. چنان چه درمان لکنت در این مرحله آغاز شود، درصد بهبود کودک بسیار بالا خواهد بود.
ب) دبستانی: در این مرحله کودک به دلیل فشارهائی که از سوی هم کلاسی ها، آموزگاران و والدینش بر او وارد می شود، نسبت به مشکل گفتاری خود آگاه می شود و لکنت داشتن را به عنوان مشکلی جدی می پذیرد.
کودک مبتلا به لکنت در این مرحله تصور می کند با فشار آوردن بر خود، چشمک زدن های پیاپی، تغییر حالات چهره و اخم کردن می تواندمانع از لکنت خود شود.
در حالی که این گونه رفتارهای ناخودآگاهانه او پس از مدتی به بخشی از عکس العمل های کلامی او تبدیل می شوند.
پ) پیش نوجوانی: در این مرحله کودک با تغییرات مربوط به بلوغ خود رو به روست و مشکل لکنت او در موقعیت های خاص و جدیدی پدیدار می گردد. از جمله، صحبت با افراد غریبه، خرید کردن، دوست یابی، سخنرانی در کلاس، گفت وگوهای تلفنی و…
ت) نوجوانی: نوجوانی که مبتلا به لکنت است از بسیاری موقعیت های زندگیش چشم می پوشد و از ترس این که مورد تمسخر و استهزاء دیگران قرار گیرد، منزوی، کم حرف، مضطرب و افسرده می شود. در این مرحله گویش نوجوان بسیار کوتاه و محدود به واژگانی می شود که برای بیان و ادا آنها مشکلی ندارد.
