فلج مغزی کودکان اسپاستیک
فلج مغزی اسپاستیک رایج ترین شکل فلج مغزی کودکان بوده و در ۷۵ تا ۸۰ درصد از موارد دیده می شود. بیماران مبتلا به این فرم قادر نیستند عضلات خود را شل کنند و اگر بیمار یا شخص دیگری تلاش کند تا آنها را بکشد بیشتر سفت می شوند. این سفتی روی عملکرد عضلات، به خصوص عضلات فلکسور تاثیر می گذارد.
در اندام های فوقانی هنگامی که اسپاسم رخ می دهد، عضلات فلکسور سفت می شوند، و آرنج را به سمت بدن و دست و مچ دست را به سمت چانه می کشند و دست ها مشت محکم را تشکیل می دهند. این حالت ثابت محکم ممکن است به نوبه خود موجب تضعیف عضلات اکستانسور، و کشش آنها به نقطه ای که برخی از قابلیت هایشان را از دست می دهند شود.
هنگامی که اسپاسم در پاها رخ می دهد، عضلات فلکسور در ماهیچه های ساق پا متاثر می شوند. هنگامی که این اتفاق می افتد، پاشنه ها بالا می آیند، انگشتان پا را رو به پایین هل می دهند و اغلب باعث این می شود که یک کودک بر روی انگشتان پای خود راه برود.
اسپاسم در پاها نیز روی عضلات نزدیک کننده ( عضلات داخلی ران) تاثیر می گذارد. عضلات نزدیک کننده اندام یک طرف را به خط وسط بدن می کشد، مانند آن هایی که دست ها را به سمت پهلو یا نزدیک پاهای فرد می کشند. در بیماران مبتلا به فلج مغزی کودکان، کشش به سمت داخل عضلات نزدیک کننده بسیار قوی است به طوری که پاها از روی یکدیگر به صورت قیچی عبور می کنند. این حرکت پاها را در باسن به سمت داخل به دور از حفره های مفصل ران می چرخاند، که این امر می تواند به در رفتگی لگن منجر شود.
سایر اختلالات همراه با فلج مغزی اسپاستیک عبارتند از: پاسخ شدید به محرک ناگهانی، درجاتی از اختلال روانی و تنفس ضعیف. همچنین در برخی از کودکان مبتلا به فلج مغزی اسپساستیک انحنای ستون فقرات افزایش می یابد.
