عنوان مقاله : اثربخشی بازی درمانی گروهی بر ارتباط کودکان ۵ تا ۸ سال مبتلا به اختلال اتیسم با عملکرد بالا
نویسندگان: فاطمه شاه رفعتی، معصومه پورمحمدرضای تجریشی، ابراهیم پیشیاره، هوشنگ میرزایی، اکبر بیگلریان.
نام مجله: مجله توانبخشی
سال انتشار: ۱۳۹۵

خلاصه ی مقاله:
هدف: یکی ازملاکهای تشخیصی اختلال اوتیسم، آسیب به مهارتهای ارتباطی فرداست که مشکلاتی را درفراگیری مهارتهای
زبانی و گفتاری بهوجودمیآورد. امروزه استفاده از بازیدرمانی با هدف حمایت ازکودکان با اختلال اتیسم رواج یافته است.
بازیدرمانی رویکردی فعال است که به کودک اجازه میدهد تا احساسات هشیار و ناهشیار خود را بهواسطه بازی آشکارکند.
این مطالعه با هدف تعیین اثربخشی بازیدرمانی گروهی بر ارتباط کودکان ۵ تا ۸ سال مبتلا به اختلال اتیسم باعملکرد بالا انجام
شد .
روش بررسی: پژوهش حاضر مطالعهای آزمایشی با طرح پیشآزمون-پسآزمون با یک گروه کنترل بود. از جامعه آماری
کودکان پسر ۵ تا ۸ ساله مبتلا به اختلال اتیسم، ۱۲ کودک مراجعهکننده به بنیاد خیریه کودکان اتیسم در سال ۱۳۹۲ ،بهشیوه
هدفمند انتخاب شدند . معیارهای ورودکودکان به مطالعه شامل این نکات بود: تشخیص اختلال اتیسم باعملکرد بالا، باسوادبودن
والدین برای تکمیل پرسشنامه، مبتلا نبودن کودک به اختلالهای بینایی و شنوایی و جسمی-حرکتی مانند فلج مغزی و
حضورنداشتن در جلسات مداخله بازیدرمانی مشابه بهطورهمزمان.
کودکان به صورت تصادفی در دوگروه آزمایش و کنترل) هرگروه ۶ نفر(قرارگرفتند.گروه آزمایش افزون بر خدمات آموزشی
بنیادخیریه )شرکت در جلسات کاردرمانی ذهنی و جسمی وگفتاردرمانی( در ۲۰ جلسه ۴۵ تا ۶۰ دقیقهای؛ ۳ جلسه درهفته
بازیدرمانی گروهی شرکت کردند؛ ولی گروه کنترل فقط خدمات آموزشی و درمانی روزانه بنیاد خیریه رادریافت کردند. افراد
هردوگروه از نظرمهارتهای ارتباطی قبل و بعد از بازیدرمانی گروهی و ۲ ماه پس از آن، با استفاده از مقیاس رتبهبندی اوتیسم
۸۸۰۷۰۲۳۱-۸۸۰۷۹۷۲۸- دفتر کاردرمانی پیشیاره ۸۸۵۶۹۹۴۳
گیلیام )گارس )ارزیابی شدند. دادههای بهدستآمده ازمرحله پیشآزمون و پسآزمون با استفاده از تحلیل کوواریانس
تجزیهوتحلیل شد. بهمنظوربررسی پایداری اثرمداخله ) ۲ ماه پس ازآخرین جلسه بازیدرمانی( آزمون اندازهگیری مکرر بهکار
رفت.
یافته ها: نتایج تحلیل کوواریانس نشان دادکه بازیدرمانی گروهی بر ارتباط کودکان مبتلا به اختلال اتیسم باعملکردبالا
تأثیرمعنادار میگذارد.همچنین نتایج آزمون اندازهگیری مکرر بیانگرآن بودکه این تأثیر پس از ۲ ماه پیگیری باقی میماند.
نتیجه گیری: ازپژوهش حاضرنتیجه گرفته میشودکه بازیدرمانی گروهی بهعنوان فعالیتی با قابلیت انطباقپذیری درخورتوجه،
نوعی وسیله برای درک و برقراری ارتباط با کودک بهشمار میرود و نتایجی از این دست را در کودک بهدنبال دارد: ۱ .در
برقراری ارتباط با دیگران از نمادهای غیرکلامی استفاده کند؛ ۲ .ادراکش را گسترش دهد؛ ۳ .اضطراب کمتری را تجربه کند؛
۴ .با کاوش درزمینه تعارضهای پیرامون خود احساسات خود را بروز دهد؛ ۵ .خلا بزرگ بین تجارب و ادراک خود را برطرف
کند و از این طریق بتواند به بینش و حلمسئله دست یابد. دربازیدرمانی گروهی کودک شیوه همکاری وتبادل با دیگران و
رعایت حقوق آنها را میآموزد و طبیعی بهنظرمیرسد که کودک بتواند درمقابل کمکخواهی دیگران پاسخگو باشد وبه هنگام
بروزمشکلات در حین بازی، بردباری و صبوری نشان دهد و از این طریق، مهارت ارتباط را در خود ارتقا بخشد. بنابراین بازی
بهعنوان یک روش آموزشی ودرمانی مناسب برای ارتقای مهارتهای ارتباطی کودکان با اختلال اتیسم بهشمارمیرود.

واژگان کلیدی: اتیسم با عملکرد بالا، ارتباط،بازیدرمانی گروهی.